Dertig september was het nationale broer en zussendag. Daarom zetten we graag een bijzonder duo in het herfstzonnetje: Ada en Martin, de stadsboeren van Wickevoort. Ze noemen zichzelf soms gekscherend boer en zus, maar achter die knipoog schuilt een serieuze droom. Al zeven jaar bouwen zij aan hun stadsboerderij waar natuur, lokaal voedsel en mensen samenkomen.
“Je merkt het aan de laagjes die je ’s ochtends aantrekt en overdag weer uittrekt. De lucht is vochtiger, het gras is nat, spinnen weven hun webben… de herfst kondigt zich aan,” vertelt Ada.
Op de boerderij betekent dat een nieuwe fase. Het tempo gaat iets omlaag, de druk van de zomermaanden zakt weg. Er wordt nog volop geoogst, gewied en geschoffeld, maar minder gezaaid. Er ontstaat ruimte om grondbedden op te ruimen, de aarde te laten rusten en alvast vooruit te denken naar volgend jaar. “Je voelt dat alles zich klaarmaakt voor de volgende cyclus. De kippen leggen minder eieren, de fruitbomen krijgen straks een snoeibeurt en we leggen de gevallen blaadjes als een warm dekentje over de groenten.”
Wie denkt dat het bij de stadsboeren alleen draait om planten en dieren, vergist zich. “De boerderij draait vooral op mensen,” zegt Ada. “We willen de juiste mensen met elkaar verbinden, zodat ze elkaar vinden. Als dat klopt, is één knoopje genoeg om samen een stevig netwerk te vormen.”
Dat netwerk is precies wat Wickevoort bijzonder maakt. De boerderij begon ooit als initiatief van Martin en Ada, maar is inmiddels uitgegroeid tot een plek van de gemeenschap op Wickevoort. Vrijwilligers, bewoners en ondernemers dragen samen de boerderij en houden haar zo levendig.
Dit jaar zijn de fruitbomen die in de winter zijn geplant stevig aan het wortelen. Een paar eerste vruchtjes verschenen al, al waren de wespen ons helaas te snel af. “We zijn benieuwd hoe de bomen zich zullen ontwikkelen na de snoeironde in het najaar,” glimlacht Ada. “We dromen ervan dat ze straks uitgroeien tot echte oogstbomen.”
Toch is het niet alleen maar oogsten en groeien. Er zijn ook uitdagingen. “We vinden veel dingen leuk en hebben de neiging om te veel tegelijk te doen. Daardoor nemen we soms ook ideeën van anderen over, terwijl we juist wat meer mogen leren om eerst onze eigen plannen uit te voeren.”
Een ander verlangen is een vaste plek. De hoeve laat nog even op zich wachten. Het multifunctionele gebouw zal straks ruimte bieden aan de boerderij, horeca, kinderdagopvang en meer. “We zijn blij met alle tijdelijke voorzieningen, maar we snakken inmiddels wel naar meer vastigheid. De prognose is dat de hoeve over twee jaar klaar is. Zelf houd ik drie jaar aan, om teleurstelling te voorkomen,” zegt Ada nuchter.
Tot die tijd woont Martin nog niet op Wickevoort. “Als de hoeve klaar is, kan ook Martin weer thuiskomen. Dan komt er rust,” legt Ada uit.
Het vooruitzicht van de hoeve voelt als een belofte. “Het gaat ons een thuisbasis geven. Mensen die naar de stadsboerderij zoeken, zoeken nu nog vooral naar een gebouw. Maar we weten dat er hard aan gewerkt wordt en dat dit soort projecten tijd kosten. Dus als het straks staat, staat het ook goed. En eerlijk is eerlijk: daar zijn we wel aan toe.”
